Garbus szkocki- opis rasy

Kiara

Garbus szkocki (ang.Scotch Fancy)

Rasa tego kanarka wywodzi się z Glasgow, stolicy Szkocji. Protoplastami rasy najprawdopodobniej były dwie inne rasy kształtne: kędzierzawy północnoholenderski i garbus belgijski. Pierwszy raz publicznie pokazano Szkockiego Garbusa ponad 150 lat temu w Glasgow. Rasa zyskała popularność na krótki czas- najbardziej popularna była naprzełomie XIX i XX wieku.
Ptak tej rasy powinien mieć minimum 17cm wielkości, im większy, tym wyżej punktowany na wystawach. Nazwę swą zawdzięcza charakterystycznej postawie, którą przyjmuje podczas tzw.akcji (zwanej też ''robotą''), jak reszta kanarków z grupy garbusów. Jednak, żeby ptaki tych ras dobrze wyglądały podczas akcji, niezbędny jest odpowiedni trening, podczas którego ptak uczy się przyjmować wymaganą dla danej rasy pozycję- oczywiście odpowiednia budowa jest tutaj wręcz niezbędna. Hodowcy mają swoje własne sposoby, jak skłonić ptaka do przyjęcia odpowiedniej pozycji, jest to wiedza bardzo ważna, gdyż garbusy oceniane są właśnie podczas ''roboty''. Ogólnie pozycję tę w przypadku garbusa szkockiego można opisać następująco: ciało wygięte, pióra nastroszone, szyja wyciągnięta do przodu, linia pleców i ogon tworzący łuk, który zakończony jest podwiniętym pod żerdkę ogonem. Właściwie cała górna linia, począwszy od tyłu głowy po koniuszek ogona tworzy łuk. Ciało ptaka ustawione jest podczas roboty pionowo, na wyprostowanych nogach. Szyja cienka, długa, lekko wygięta, zakończona małą stosunkowo głową. Sama głowa ma ładny zarys, jest spłaszczona, z małym i dobrze wykształconym dziobem. W normalnej sytuacji ptak trzyma głowę w prawie pionowej pozycji. Pierś powinna być płaska, ładnie zarysowana, może sprawiać wrażenie lekko zapadniętej. Skrzydła przylegające do tułowia, powinny stykać się końcówkami na górnej części ogona, ale nie krzyżować ani opadać luźno po bokach. Same skrzydła są długie i zwarte. Nogi smukłe, długie, z dobrze opierzonymi udami. Ogon długi, zwarty, wąski i skierowany łukowato w dół.
Pomimo specyficznego wyglądu kanarek tej rasy musi sprawiać wrażenie aktywnego, mocnego i zdrowego. Powinien mieć błyszczące oczy o bystrym wyrazie.
Garbus szkocki ma cechy kanarka kędzierzawego- jego upierzenie tworzy określone fryzury. Na piersi pióra kędzierzawe wywinięte są w stronę mostka, ale go nie zasłaniają. Po bokach ptaka, nad udami, pióra kędzierzawe tworzą coś w rodzaju krótkich raczej wachlarzy. Reszta upierzenia gładko przylega do ciała. Najczęściej spotyka się żółte kanarki tej rasy, chociaż dozwolone są wszystkie barwy, w których nie ma faktoru czerwonego.
Hodowla garbusów szkockich- tak jak innych garbusów, jest ogólnie trudna. Ptaki te są zazwyczaj monogamiczne, ale często mają osłabiony instynkt rozrodczy. W takich przypadkach zniesione jaja należy podłożyć pod samicę innej rasy. Klatka lęgowa dla pary szkockich garbusów powinna mieć wymiary 60cm długości, 50cm szerokości i 50cm wysokości.
Ciekawy jest śpiew samców tej rasy, określany jako ''wędrujący''- samiec podczas śpiewu przeskakuje z jednej żerdki na drugą.