Nimfa-opis gatunku i wymagania

Kiara

Nimfa (Nyphicus hollandicus)

Ojczyzną tej -obok p.falistej- najbardziej popularnej papugi- jest Australia, gdzie żyje w zaroślach i rzadkich lasach. Jest to gatunek koczowniczy i pojawiający się masowo w miejscach, gdzie ptaki mają wystarczającą ilość pożywienia. W naturze nimfy gniazdują w dziuplach drzew, a samce i samice wysiadują jaja na zmianę. Do Europy pierwsze nimfy trafiły w 1840 roku, a dokładnie do Francji.

W niewoli nimfy powinno trzymać się w parach, samotne ptaki, chociaż może i nawiązują większą więź z opiekunem, nigdy nie stworzą z nim takiej więzi, jak z osobnikiem własnego gatunku.
Dla pary nimf wystarczy klatka o wymiarach minimalnych: 90*70*70cm. W żadnym wypadku nie można ptaków tych trzymać w klatkach o kształcie walcowatym- wpływa to bardzo źle na ich psychikę. Klatka powinna być zaopatrzona w wysuwana szufladę, którą wysypujemy piaskiem. Klatka powinna być wyposażona w żerdki różnej grubości i twardości. Umożliwia do ptakom min. ścieranie dzioba. Dobrym materiałem jest drewno akacji (twarde) i czarnego bzu (miękkie, stanowią jednocześnie naturalną pułapkę dla wszelkich pasożytów, dlatego powinny być często wymieniane). Nimfy chętnie zajmują budki lęgowe- zarówno o kształcie sześcianu, o wymiarach 30*30*30cm jak i te większe, przeznaczone np. dla aleksandrett, głębsze, długości powyżej 60cm, o otworze wejściowym o średnicy 8 cm. Dno takiej budki powinno być lekko wyprofilowane.
Nimfy nadają się do również do woliery ogólnej zasiedlonej przez papugi podobnej wielkości- np.rozelle, aleksandretty, nierozłączki. Niektóre źródła podają, że ptaki te nadają się też przez cały rok do mieszkania w wolierze zewnętrznej, która powinna być osłonięta od wiatrów i mieć zadaszoną, całkowicie osłoniętą część (budowa odpowiedniej woliery zewnętrznej to obszerny temat).

Dyformizm płciowy: u tego gatunku papug występuje bardzo wyraźny dyformizm płciowy. Samica ma szarą głowę, mniej intensywne plamy na policzkach, a pióra strony wewnętrznej ogona są szaro-żółte, poprzecznie prążkowane, zaś u samca intensywnie czarne. Osobniki młode obu płci są do siebie podobne. Trudniej jest z odróżnieniem płci u odmian barwnych.

Żywienie: W naturze nimfy odżywiają się różnymi nasionami, owadami i nektarem z kwiatów drzewa eukaliptusowego.
W niewoli najlepsza jest mieszanka w której skład wchodzą: słonecznik, proso, owsik, kanar i niewielkie ilości konopi i lnu. Dodatkowo, a w okresie odchowu piskląt codziennie, podaje się pokarm tzw. miękki, którego podstawą jest białko, a więc jajko, świeży biały ser, a jako dodatek biszkopt lub słodka, tarta bułka, domieszane w takiej ilości, aby całość nie była kleista.
Jako urozmaicenie można podawać owoce krajowe i egzotyczne, a także zieleninę.

Rozmnażanie: Nimfy, mając dobraną parę, dobrze rozmnażają się w naturze. Ważną regułą jest żeby nie łączyć par gdzie obydwa osobniki są tej odmiany barwnej, która to reguła nie dotyczy tylko odmiany standardowej.
Nimfy gniazdują w skrzynce którą opisałam przy urządzaniu klatki. Skrzyneczkę należy dodatkowo wyłożyć trocinami. W wolierze, gdzie par jest kilka, trzeba dać więcej skrzynek lęgowych niż jest par, ptaki wówczas będą miały możliwość wyboru.
Samica składa 4-7 białych jaj, które wysiadują oboje rodzice przez średnio 21 dni (wd różnych źródeł od 18 do 22). Samicy w budce nie należy niepokoić, zaglądamy tylko wtedy, kiedy ptaki jedzą. Po wykluciu się piskląt należy co kilka dni sprzątać budkę lęgową, wymieniając trociny i czyszcząc nóżki piskląt. Młode po ok.4 tygodniach opuszczają gniazdo, a samica z reguły przystępuje do kolejnego lęgu. Wtedy to większość obowiązków związanych z odchowem młodych przejmuje samiec.
Nimfy w niewoli mogą gniazdować nawet kilka razy w ciągu roku, nie należy jednak pozwolić im na więcej niż 2 lęgi w roku- w przeciwnym wypadku organizm samicy może nie wytrzymać obciążenia spowodowanego kolejnymi lęgami.

Nimfy w niewoli dożywają nawet do 20 lat, ptaki 15-sto letnie nie są rzadkością.

Odmiany barwne nimfy:
- szara (naturalna, standardowa)- całe ciało koloru ciemnoszarego. Dyformizm pciowy łatwy do odróżnienia.
- cynamonowa (kakaowa)- ubarwienie podobne do dzikiego, z tym, że w niektórych miejscach pióra mają kolor jasnobrązowy, cynamonowy.
- perłowa- podstawowa barwa ciała jest taka sama, jak u nimfy dzikiej. Pióra pokryte są białymi lub szafirowymi cętkami. Niestety, samiec po pierwszym pierzeniu traci cętki i wraca do barwy dzikiej.
- lutino- odmiana wyhodowana w latach 50'tych XX wieku w USA. Głowa, czub i ogon ptaka sa żółte do pomarańczowego, pazury i dziób biało-kremowe.
- szek (arlekin)- Na grzbiecie widoczny rysunek litery "Y", otoczony ciemno-szarą obwódką. Rysunek powinien być jak najbardziej równomierny. Głowa i ogon są żółte.
- białogłowa- ciało koloru ciemnoszarego. Ubarwienie głowy białe, wyraźnie odcinające się od sylwetki.
- srebrna- kolor upierzenia srebrno-metaliczny, równomiernie pokrywający całe ciało. Oczy czerwone lub rubinowe.
- albinos- całe ciało koloru białego, oczy czerwone. Albinosy powstają z krzyżówek lutino z białogłowymi.
- pastelowa- kolor upierzenia może być żółty, pomarańczowy lub brązowy, lecz barwa ta jest zmiękczona.
- oliwkowa- kolor ciała zielonkawo- cynamonowy, nie jest jednolity na całym ciele.
- płowa- barwa ciała kremowa, głowa żółta. Na policzkach pomarańczowa plama, oczy są czerwone.