Kanarki czarne- opis

Kiara

"Czarne" to raczej umowna nazwa dla całej grupy kanarków o melaninie najbardziej zbliżonej do melaniny spotykanej u kanarków dzikich. Kanarki te występują jakby w dwóch typach. Pierwszy z nich bardzo przypomina kanrka dzikiego w wersji żółtej, ze wzglęgu na występujące dwa rodzaje pigmentów: czarny- eumelaninę, oraz brązowy- feomelaninę. U tych kanarków eumelanina tworzy kreskowanie, a feomelanina występuje zarówno w piórach, jak i w skórze. Na piórach tworzy rysunek w kształcie litery "v", obrzeżający każde pióro posiadające rysunek. Drugim rodzajem kanarków czarnych są wyselekcjonowane przez hodowców ptaki, które feomelaninę demonstrują jedynie w małym stopniu na upierzeniu, a najważniejsza jest u nich eumelanina, tworząca na plecach i bokach rysunek w postaci szerokich, dość długich, czarnych kresek, poprzez które widać kolor podstawy. Drugi typ ubarwienia jest bardziej pożądany i wyżej punktowany na wystawach, ale w Polsce ciągle jeszcze jest więcej kanarków czarnych typu pierwszego. Niezależnie od typu u tego rodzaju kanarków melanina powinna być widoczna w niemal całym ubarwieniu ptaka, rozpoczynając od czubka dzioba. Pióra puchowe są od ciemno-grafitowych po czarne.
Szczególne wymagania dotyczą kanarków czarnych mozaikowych. W ich przypadku brzuch powinien być biały, a kreskowanie powinno zaczynać się od boków i od głowy ptaka. Eumelanina musi być u nich w pełni wykształcona widoczna, jednak nie może "zasłaniać" lipochromowego rysunku typowego dla mozaiki (oczywiście z zachowaniem dyformizmu płciowego i innych cech opisujących mozaikę przez standard). Pióra puchowe muszą być tutaj czarne, nogi i pazurki ciemne.

Do kanarków czarnych zaliczamy: kanarki zielone, czarno- czerwone, oraz szafirowe ( w niektórych źródłach wymienione są jeszcze szare, ale jako że szafirowe są kanarkami czarnymi o białym lipochromie, nie bardzo mogę sobie wyobraaić, czym "szare" różniłyby się od szafirowych w praktyce. Ze względu na lipochrom wyróżnia się dwa rodzaje kanarków szafirowych, dominujące i recesywne (łatwo się więc domyśleć, że lipochromem który występuje u "szafirów" jest biały- dominujący lub recesywny). Upierzenie ma barwę szarawo-niebieskawą, rzadko jednolitą. Pazurki tych kanarków są szare lub stalowe, podobnie jak nogi i koniuszek dzioba.
Kanarki zielone to kanarki z rzędu czarnych o żółtej podstawie, czyli lipochromie. Są one najbardziej zbliżone barwą do kanarków dzikich (które zawsze są typu nieintensywnego, ale nie posiadająntak charakterysrycznego dla wyselekcjonowanych nieintensywnych "szronu". Eumelanina lekko pokrywa żółty lipochrom, nadając kanarkom pierwszego opisywanego tonu przepiękny kolor zieleni. U kanarków drugiego typu, gdzie eumelanina koncentruje się na kreskowaniu i cechach opisanych w standardzie, podstawa wygląda jak żółta, nie zielona. Są to kanarki, które obecnie przeżywają kolejny renesans, mając w swojej historii-a wyhodowano je już z dzikich kanarków XVI wieku- wzloty i upadki. Jednak ich wygląd mało kogo pozostawia obojętnego, dodając do tego piękny śpiew i ogólnie dobre zdrowie (wd mnie ma to związek ze stosunkowo małą ingerencją człowieka w genotyp kanarków zielonych- przynajmniej w porównaniu z pozostałymi odmianami barwnymi). Są one także płodne, dlatego dawniej były wykorzystywane do przeróżnych krzyżówek.
[b]Czarno-czerwone powstały z krzyżówek kanarków zielonych z pomarańczowymi (właśnie pomarańczowymi, nie-czerwonymi, których kolor został utrwalony poprzez długoletnie prace hodowlane i selekcję. U kanarków czarno-czerwonych lipochrom najefektowniej wygląda na głowie, piersi, pomiędzy skrzydłami.

Kanarki czarne, w stosunku do innych odmian kanarków o melaninie klasycznej, mają charakter dominujący.